قرآن کریم بهعنوان نخستین منبع تشریع، همواره جایگاهی اساسی در فقه شیعه داشته است، اما فقها در میزان و شیوۀ بهرهگیری از آن اختلاف دارند. این پژوهش با هدف بررسی کاربرد قرآن در فقه آیتالله سید محمدهادی میلانی (1273-1354 ش)، به تحلیل رویکرد تفسیری ایشان در استنباط احکام شرعی میپردازد. روش پژوهش، توصیفی ـ تحلیلی با رویکرد تطبیقی است و دادهها بیشتر از آثار فقهی آیتالله میلانی، بهویژه کتاب محاضرات فی الفقه الجعفری، استخراج شده است. یافتههای تحقیق نشان میدهد آیتالله میلانی با تأکید بر حجیت ظواهر آیات، توجه به سیاق و شأن نزول، تطبیق ساختیافتۀ آیات با روایات، و ترکیب قرآن و سنت، الگویی فعال و متوازن برای استنباط فقهی از قرآن ارائه دادهاند. این رویکرد، زمینهساز بازگشت آگاهانه به متن قرآن در فقه معاصر شیعه است.
)